Te zweverig
Op zoek naar een artikel in mijn pc kwam ik een oud mailtje tegen. Daarin vertelde een gescheiden man dat ik voor hem echt te ‘zweverig en spiritueel’ was. Hij heelde zijn wonden liever met daten en feesten. Mijn ego schoot in haar gevechtstenue en ik mailde bliksemsnel terug; ‘dat spiritualiteit voor mij helemaal niet vaag is. Dat het juist gaat over wie of wat we in wezen zijn…Juist niet wegvluchten van jezelf. Maar jezelf leren begrijpen zodat je daardoor mag worden wie je bent. Dat voor alles een reden is en je daardoor groeit in de persoon die je bent en mag zijn.’
Woorden die moesten verklaren dat ik toch echt niet ‘wegzweefde’ op de geuren van een wierookstokje… maar juist heel erg goed bezig was. Ik deed het beter dan hij. Zo dacht én oordeelde ik. Ik beliep de weg naar binnen. In een heel serieus gesprek met mezelf. Poten in de klei!
Jezelf opnieuw uitvinden
Aanleiding voor deze discussie was dat ik na de plotselinge dood van mijn man (2008), mezelf opnieuw moest uitvinden. Mijn spiegel was er niet meer. Al enige maanden zocht ik mijn (zielen)heil in diverse filosofische, psychologische en spirituele zelfhulpboeken. Wilde mezelf uit het moeras van de uitzichtloosheid trekken. Alle informatie en kennis die ik verzamelde gaf mijn analytische en controlerende geest rust. Ik kon ‘mijn grote verlies’ steeds beter in een kader plaatsen. Dat ging best goed maar… ergens kwam ik toch ook niet verder.
Weg-spiritualiseren
Nu, enige jaren later, moet ik erkennen dat ik toen ook wel degelijk aan het wegvluchten was. ‘Wegspiritualiseren’ noem ik dat. Vluchten in het begrip, dat alles een reden heeft en ten gunste is van je persoonlijke groei. Emoties als boosheid en frustratie mochten er dan ook niet zijn. Een paar jaar later, tijdens een masterclass coaching, begreep ik eindelijk dat het helend is om juist ook de donkere tinten in mijn kleurenpalet te voelen en te laten zien. Vanaf toen voelde ik me langzamerhand weer lichter worden. Woede, jaloezie, agressie, apathie, angst, eenzaamheid etc.. Ze mogen er allemaal zijn. Ze willen gewoon gezien en erkend worden. Als vanzelf ontstaat er daarna meer ruimte en vrijheid.
Spiritualiteit is voor mij nog steeds ‘modderige arbeid’, gedreven door de wens om het morgen beter te doen dan vandaag! Maar daarbij hanteer ik veel meer zelfcompassie. Probeer ik tevreden zijn met wie ik ben, mét al mijn tekortkomingen! En in het verlengde daarvan de tekortkomingen van anderen ook niet af te wijzen.
Vrijheid
Dat blijft in de praktijk altijd een uitdaging 🙂 Maar dan gaat het plots wel over ‘leven in vrijheid!’ Geen speelbal zijn van de vele negatieve gedachten. En dat ik in dit onderwerp mijn eigenWijze levensthema en passie gevonden hebt; mijzelf en anderen te helpen zichzelf te omarmen en hun unieke en authentieke kracht te laten herinneren! Het leven in ál zijn kleuren IS spiritualiteit. En iedereen heeft én leeft daarin zijn eigen waarheid!